Februari - de liefde!
Het is de maand februari, waarin het allemaal draait om de liefde. Zeker als je in de
winkels kijkt. Kaarsen in hartjesvorm, bonbons, en natuurlijk rozen. 3 keer zo
duur als de normale prijs, maar hé, zolang mensen het kopen heeft de winkel er geen
problemen mee. Het is een commerciële dag geworden, en niet alleen maar op 14 februari,
maar al weken ervoor. Winkels doen flink hun best om je te verleiden tot aankopen. Cadeautjes? Rozen? Lekker eten? Restaurant wellicht? Het kan allemaal,
trek je portemonnee maar en de mogelijkheden zijn eindeloos.
De oorsprong van Valentijnsdag is niet helemaal duidelijk. Hoogstwaarschijnlijk is het te
herleiden naar Rome, waar priester Valentinus goede daden deed voor zieken, ouderen
en armen. Ergens rond de 3e eeuw na Christus. Het schijnt zelfs dathij de blinde pleegdochter genas van een stadhouder uit Rome.
Ondanks dat de dag hetzelfde is lijkt het dat de winkels er hun eigen feestje van hebben
gemaakt. Waar wij lekker in meegaan, want romantiek spreekt iedereen aan. En terecht, want de liefde is mooi. Het is iets om te vieren. De vraag is meer of
je het alleen op 14 februari moet vieren?! Is het niet elke dag een mooi moment om je liefde voor iemand te uiten? Dit kan naar je partner, je kinderen, maar ook (andere) mensen van wie je houdt. Zonder een bos rozen of een doos bonbons, maar met aandacht en liefde. Misschien door iemand te helpen, of het gewoon te zeggen, hoe erg je iemand waardeert.
Ik doe er deels aan mee, natuurlijk wil ik ook graag de liefde vieren. Maar dit hoeft
niet aan deze dag te ‘hangen’.
Dit jaar gaan we samen uit eten, hoe slecht is dat. Dat is kwestie van ‘slecht plannen’, omdat de vorige avond samen weg niet door kon gaan. De kinderen zijn thuis in goede handen en ik weet dat mijn neef dol op ze is, en zij op hem. Ze kunnen niet wachten tot wij de deur uit zijn. Met het vriendelijke, doch dringende verzoek om ook eens langer dan een avond weg te gaan. Voelt als echte liefde ja, als je kinderen jebijna smeken om langer weg te gaan…
Van mij krijgen ze geen rozen, geen bonbons, maar wel een kaart. Elk jaar ontvangen zij en de man allemaal apart een kaart waarin ik iets persoonlijks naar ze schrijf. Lieve woorden die echt voor die persoon zijn. De kaarten vind ik regelmatig terug in hun bureaus of bewaarplek. Stiekem hoop ik dat ze die blijven bewaren en ze regelmatig teruglezen.
Rozen vergaan, maar kaarten blijven (hopelijk) bestaan 😉
Misschien is dit het moment om het commerciële feest te minderen, en te meerderen in aandacht en liefde voor anderen! In woorden én in daden!
Jegeld of je leven